Yolculuk nereye?



çöküyorum yine.
başladım yolda yürümeye.
gelip geçici dedigim her şey kalıcı olmaya başladı.
her şey degişiyor. Her şey.
evren,dünya,insanlar,kişiler...
insanlar...
ve ben.
boşlukta gibi her şey. 
zaman kavramı olmayan, sonsuz.
ama bu sonsuzluk eksi yönlerde.
sebebini bilmedigim susus kalmış dudaklarımdan
çıkan son cümlelerimde.
ve ben.
gerçekten ben.
her şeyin başlangıcı ve sonuncusu olan insan.
yoklugu ile varlıgı hiç belli olmayan.
sessiz sedasız köşe de duran agaç gibi.
yıllarca aynı yerde olmasına ragmen
çok şeyi gören, yıllanan, yıpranan 
agaç gibi ben
içimde kalbimde her şey.
sonsuz çöküşün ilk adımları.
hep karamsar uzlaşımlarla.
yolda yürümeye devam.
yolun sonunu görene kadar...
belki o zaman 
gülümserim.

0 Yorum:

Yorum Gönder