Bugün günlerden cumartesi

Bu sabah garip bir şekilde uyandım. Nefes alamıyordum sanki. Kalbim deli gibi atıyor, kulaklarım çınlıyor, beynim patlayacakmış gibi hissediyordum. Yavaşça kalktım banyoya gittim. Elimi yüzümü yıkadım. Kendime gelmeye çalıştım. Sonra ne olduğunu anlamaya çalıştım. Balkona yürüdüm ve havaya baktım. Sebebi NEM!

O kadar boğuk bir hava vardı ki nefes alamıyorsun. Kendime gelmeye çalıştım. Kahvaltı, hazırlanmak süslenmek derken saat 12yi geçiyordu. Arkadaşımla buluştum, çok özlemişim kendisini. Bir arkadaşla altı ayda bir görüşmek iyi bir şey değil. Bir keresinde arkadaşımla öyle bir kaptırmışız ki tam beş saat hiç susmadan aynı mekanda sohbete dalmışız. Sanırım kız olmak bu işte… Neyse bu sefer başka bir arkadaşımla görüşmek için yola çıktım. Herkes şapkama bakıyordu. Büyük sanki 90lardan kalma şapkaydı. Ama işlevi çok iyi, çünkü omuzlarımı güneşten koruyordu. Arkadaşım beni görünce haliyle dalga geçti. Umursamadım, güldüm geçtim. Sahile indik dolaşırken şu manzara ile karşılaştık:

Evet orada “denize girmek yasaktır” yazıyor ve insanlar denize gidiyordu. Gerçekten yüzme bilmeyen insan o denizde boğulabilirdi. Çünkü denizin dibindeki kum insanı çekiyordu, bir de buna dalgalar eklenirse sonuç kaçınılmaz… çok ilginç değil aslında bu görüntü. Çünkü yaz aylarında televizyonda haberlerde görmeye alıştığımız bir manzara. Denize giren kişilere bunu anlatamayız tabi…

Çimenlerde oturmak zevkliymiş. Ayaklarımı çıkarıp çimenlere de basmayı unutmadım tabi, vücudumdaki elektriği biraz alsın istedim. Fazla mı aldı toprak anlamadım çimenlere oturunca kalmak istemedim. Zorla da olsa kalkmalıydım çünkü bir başka arkadaşla daha görüşecektim.

Son olarak günümü kahve içerek sonlandırdım. Eve gelirken günün sonunda hava özür dilermiş gibi rüzgar esti. O kadar iyi geldi ki bu sıcaklarda, evdeki vantilatörleri, avmlerdeki klimaların verdiği rahatlığı anlayabiliyor insan. Kendi vücut sıcaklığımdan daha da yüksek sıcaklar gelecekmiş. Sonumuz hayırlısı…

Kışın soğuğun derdi, yazın sıcağın derdi hiç çekilmiyor…