Zehirli Sarmaşıktır bazı insanlar...

Nefes alamıyorum sanki. Tüm düşüncelerim, hayallerim, istencim, inancım kırıldı. İçimden bir parça koparak gidecekmiş gibi... Her gün bunu hisseder oldum. Hayat bu kadar acımasız değil, insanlar onu acımasız hale getiriyor. İyi kişilerin olduğuna dair inancım da kalmadı. Eğer hep kötü düşünen insana denk geliyorsam, iyilerin olmadığı bir dünyada yaşıyorum demektir. Neden doğdum ki? Acı çekmek için mi yoksa iyi bir hayatı yaşamak için mi? İyi hayatı yaşamak istesem de hep bir şeye takılıyorum. Bunu da yaratan insanlar değil mi? Yani biziz... Etten kemikten varlık... Başka farkımız aklımız…

Gerçekleri gördükçe acı çeker oldum. Doğrusunu öğrendiğimde sanki başımdan aşağıya kaynar su dökülür gibi bir titreme oluyor. Alıştım buna… Su sıcakmış, ılıkmış, soğukmuş anlamıyorum artık. Acı verdiği için olsa gerek…

Bu arada gözlerim bir insanın karakteri nasıl evrim geçirdiğini de gördü. Aklım işledi ve hafızamda bunu her zaman o kişiyi gördükçe hatırlayacak…

Her gün yeni bir şey öğreniyorum, kitaplardan uzak kalınca insanlardan öğreniyorum. Kitaplar acı çektirmeyeceğine göre, insanlar sayesinde bu bilgiler daha kalıcı oluyor. Ne diyeceğimi bilemiyorum. Sadece diyebileceğim, elveda dostum... Senden uzaklaşıyorum. Kendi kendine yarattığın zehirli sarmaşıkların kendi bedenini, zihnini sarmış durumda. Bu zehiri bana da bulaştıracağını biliyorum. Bu yüzden elveda dostum…